Rozdział 4

4.

Stanęłam zmachana przed „Starbucksem”. Za mną przystanęła moja siostra, opierając się o moje ramię. Wzięłam głęboki oddech i poprawiłam włosy przeglądając się w szybie.

- Jak ja mogłam się dać na to namówić. –mruknęłam.

- Kochasz mnie. – uśmiechnęła się Maddy. Odpowiedziałam jej uśmiechem i pokręciłam głową. Cały czas miałam w głowie, że  to nie jest dobry pomysł. Ale o wahaniu nawet nie było mowy. Maddy skutecznie ciągnęła mnie za rękę.

Byłyśmy już ostro spóźnione. Weszłam pod niejakim przymusem do kawiarni z już całkiem spokojnym oddechem. Zadarłam wysoko głowę, kiedy Maddy rozglądała się jak zwykle z niejaką gracją po pomieszczeniu szukając naszego celu. Między nami był taki kontrast. Ona dziewczęca dorastając kobieta, miła, dobrze wychowana, poruszająca się z gracja przez zamiłowanie do tańca, a ja? Jakiś podlotek ciężko kroczący, z włosami w ciągłym nieładzie.

Zostałam gwałtownie pociągnięta do przodu, a potem raptownie rzucona na siedzenie. Nie do końca wiedziałam co się dzieje, ale wystarczyło porozglądać się na boki, by zorientować się, że siedzę w gronie One Direction. Do tego dostałam chyba najgorsze miejsce jakie było możliwe. Na samym skraju. Z drugiej strony miałam intrygującą postać Harrego uśmiechającego się do mnie milutko. Mimowolnie się skrzywiłam.

Gdy ja przezywałam to spotkanie w cierpieniu i niemym błaganiu Boga o pomoc, moja siostra znakomicie odnajdowała się w towarzystwie i szczebiotała z Liamem, koło którego usiadła oraz z całą resztą jak ze starymi znajomymi.

- Znów się spotykamy. – zagaił Harry. Posłałam mu mordercze spojrzenie dobitnie wyrażające, że nie mam ochoty tu być.

- No co ty?- zapytałam sarkastycznie splatając ręce.

- No przestań już. Dałaś się przecież wyciągnąć na kawę. – poklepał mnie po ramieniu. Gwałtownie się odsunęłam o mało co nie spadając  z kanapy.

- Nie tobie. Mojej siostrze, która bardzo nalegała. – burknęłam. Harry nie odzywał się do mnie przez najbliższe piętnaście minut i szczerze zaczynało mi się nudzić. Dopadły mnie też niejako wyrzuty sumienia, że tak z nim postąpiłam. Przecież to miała być tylko krótka, nic nie znacząca pogawędka. Dlaczego ja wszystkich tak odstraszałam? Harry chciał być tylko dla mnie miły, a ja sobie wyobrażałam niewiadomo co.

Odwróciłam się do chłopaka z najmilszym uśmiechem na jaki mnie stać i zagadałam.

- Co wy właściwe robicie u nas na uczeni?

Moja siostra posłała mi uśmiech.  Wiedziała, że ciężko mi się zawiera nowe znajomości. Harry obrócił się do mnie zdziwiony. Patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczyma, zapewne już spisał mnie na straty, a tu takie zaskoczenie.

- Prowadzimy przez tydzień wykłady. Jest to trochę dziwne, ponieważ na ostatnim roku większość naszych uczniów jest od nas starszych, ale staramy się. A ty studiujesz… malarstwo, tak?

- Czemu tak myślisz?- zapytałam. Czy znów miałam farbę na włosach?

- Jak się pierwszy raz spotkaliśmy wyciągałaś farby. – powiedział Harry. Zaśmiałam się. Czy ja się naprawdę zaśmiałam? Matko, co on ze mną robi? Jednakże miło mi się zrobiło, że taki chłopak jak on zapamiętał taką nic nie znaczącą czynność.

Nawet nie zauważyłam jak minęło kilka godzin. Na zewnątrz powoli zachodziło słonce. Harry był naprawdę przyjemnym rozmówcą, szczególnie gdy nie parskałam na niego co chwilę jak niezadowolona kotka. On chyba też czuł się swobodnie. Miałam nadzieję, jednak, że nie wyrobi sobie o mnie dobrego zdania. Lepiej było, gdyby sądził, ze jestem wredna.

Wyszłam z kawiarni zaróżowiona i we wspaniałym nastroju. Maddy poklepała mnie po plecach.

- I co nie było tak źle? – zapytała ruszając brwiami. Uśmiechnęłam się właściwie sama do siebie.

- Nie. Było nawet całkiem.. przyjemnie. Ale to nigdy więcej się nie powtórzy. – zastrzegłam.

- Czemu? Przecież ci się podobało. A Harry chyba cię lubi. Daj mu szanse.

Pokręciłam smutno głową.

- Nie, Maddy. Nie otworze się. Jeszcze nie teraz. Nie jestem gotowa na nowości. Znasz mnie.

- I co będziesz daje siedzieć w taj swoje „ ciemni”? Dlaczego kogoś do siebie nie dopuścisz? Miłość jest piękna.

- I mówi to dziewczyna, która była z tyranem.- warknęłam. Kochałam Maddy, ale nie miała prawa mnie oceniać. To było moje życie.

- Ale przynajmniej jej doświadczyłam, a ty? No właśnie.

Przez chwilę patrzyłam na oddalające się plecy mojej ukochanej siostry. Zapewne miała dużo racji, jak zawsze. Ale nie mogłam sobie jeszcze z tym poradzić. Tak strasznie się bałam upokorzenia i nie akceptacji. To jeszcze nie był ten moment. Nikt mnie nie rozumiał, a ja czekałam właśnie na zrozumienie, pogodzona z tym, że to nigdy nie nastąpi.

- Spadaj, idioto! – warknęłam do szturchającego mnie Matta Parkera, który zaczął się perfidnie śmiać.

- Chyba księżniczka wstała dziś lewą nogą.- zadrwił. Za jego placami odezwał się chórek, wszyscy jak zwykle roześmiani z mało inteligentnych żartów swojego przywódcy.

- Księżniczka, nie może oddychać jednym powietrzem z plebsem, więc odejdźcie. – rzuciłam nie przejmując się jego natrętnymi spojrzeniami.

- Cześć, Ann.- usłyszałam za sobą. Obróciłam się i stanęłam oko w oko z przystojnym mulatem, którego poznałam wczoraj wieczorem.

- Co robisz w tej części uniwersytetu, Zayn.?- zapytałam usiłując się pozbyć mojego drwiącego tonu. Chyba jednak do końca mi się nie udało.

- Zayn, nie gadaj z nią, chłopie. To świruska. – ostrzegł go Mat. Po części zapewne miał rację, ale ja byłam zwolenniczką oceniania zachowania, czynów, a nie prze plotki. Miałam ochotę mu przywalić. Nie pierwszy raz zresztą. Chciałam, żeby Zayn sam się przekonał o tym jaka jestem, niż miałby słuchać plotek, nawet jeśli nie są plotkami.

- Nie jestem żadnym pańszczyźnianym chłopem. I to ja stwierdzę, kto jest większym dziwakiem. Ona, czy ty. – odpowiedział Zayn. Z triumfującym uśmiechem patrzyłam jak Mat i cała jego świta podkulają ogony.

- No, więc? Co tutaj robisz? – zapytałam ponownie.

- Mam pytanie. Wybieramy się z chłopakami na kręgle. Nie chciałabyś..

- Nie. – przerwałam mu.

- Ale jeszcze nie skończyłem.! – zaprotestował.

- To nie ma znaczenia. Nigdzie już z wami nie pójdę. Nie wchodzę dwa razy do tej samej rzeki. – powiedziałam rozkładając ręce. Za niecały tydzień chłopcy mieli skończyć praktyki i powrócić do normalnego, dla nich życia gwiazd. A ja naprawdę nie chciałam się przywiązywać. Byłam osobą stałą w uczuciach przez co każde przywiązanie, kończące się rozłąka, rozstaniem było dla mnie bolesne. Nie byłam masochistką. Wolałam nie utrzymywać bliskich kontaktów, nawet przyjacielskich z nikim, kto mógłby mnie zranić. Wolałam już pustkę i samotność, przez którą też niestety czasem krwawiłam wewnątrz, ale przynajmniej się przyzwyczaiłam. Moją dewizą było „ krwawię, cicho żyjąc”* i na razie to się miało nie zmienić.

-To co ja mam Harremu powiedzieć?- uniósł się Zayn. Popatrzyłam na niego z politowaniem przechylając głowę.

- A co do tego ma Harry?

- Ee.. Będzie smutny. – bardziej zapytał niż stwierdził Zayn. Po chwili dodał. – Bardzo mu zależało, żebyś szła.

- To dlaczego ty tu stoisz?- zapytałam prowokująco i odeszłam zostawiając Zayna z otwartymi ustami.

Nie lubiłam takich sytuacji, aluzji, nagabywania. Musiałam przeżyć jeszcze tydzień  z One Direction „za placami”, a potem już miałam z górki. Ostatecznie mogłam ich nigdy więcej nie spotkać, choć mieszkaliśmy w jednym mieście. Londyn to duże miasto.

* „Sala samobójców”

Ciemność , wielka ciemność z promykami sztucznego słońca. Co ta tutaj robię? Biegam , samotnie. Krótki trucht z domu do parku. Uwielbiam go nocą. Nuty płyną niewidzialną rzeką do uszu spragnionych dźwięków. Włosy związane w zabawnego koka z pomocą wsuwek. Spoglądałam co chwilę na wyświetlacz swojego telefonu. Spóźniała się już kilkadziesiąt minut. Było to do niej nie podobne. Zaparłam się dłońmi o korę drzewa wykonują skłon kręgosłupa i głowy. Powtórzyłam to kilka razy. Krążenia biodrami. Głośne łapanie powietrza.
-Przepraszam za spóźnienie – powiedziała ciemno włosa pół tonem.
-Nic się nie stało Danielle , rozgrzałam się trochę
-Zagadałam się trochę z Liamem- jej poliki zrobiły się bardziej czerwone niż przez wiejący zimny wiatr.
-Nic się nie stało- powtórzyłam z uśmiechem. Przytuliła mnie mocno do siebie. Niby szczęśliwa ,ale coś mnie niepokoiło w jej oczach. Ruszyłyśmy piaskową  ubitą dróżką w ciszy. Wyciągnęłam słuchawki z uszu i schowałam je do czarnych spodni dresowych. Ta cisza zaczęła mnie przytłaczać. Coś się musiało stać. Umiałam to odczytać , nawet bardzo dobrze. Zatrzymałam się i stanęłam z nią twarzą w twarz. Złapałam ją dłońmi za ramiona i spojrzałam w oczy. Zobaczyłam w nich smutek , strach.
-Co się stało?- spytała , czy ona myśli ,że jestem głupia? Popatrzyłam na nią zaciskając usta w podkówkę.
-Ty się mnie pytasz , co się stało? To ja się Ciebie powinnam o to zapytać. Widzę ,że jest coś nie tak Danielle – powiedziałam spokojnie , ona westchnęła. Do jej oczu zaczęły napływać oczy. Moje usta delikatnie się otworzyły. Po jej policzkach muśniętych słońcem spłynęły duże ,słone łzy.
-Ja wyjeżdżam , wyjeżdżam do Japonii. Na kontrakt…Nie wiem na ile- wyszeptała cicho ocierając łzy.
-Jak to? Zostawiasz tutaj wszystko i wyjeżdżasz?
-To najlepsza propozycja jaką mogłam dostać – odpowiedziała z bólem.
 Czy to było jedyne wyjście? Każdy z nas chce się rozwijać ,ale takim kosztem? Widziałam każdy jej ruch. Znałam ją doskonale. Nie chciała wyjeżdżać ,ale to dla niej szansa. Może zaryzykować i dać się ponieść ,a może szczęście dopisze?
-Zostawisz Liama?
-Kocham go ,ale nie chcę stać w jednym miejscu , Maddy. Ja , ja…nie wiem jak mam mu to powiedzieć- było słychać ,że jej się głos załamuje. Zrobiło mi się jej szkoda. Przytuliłam ją , potrzebowała wsparcia. Głaskałam ją delikatnie po głowie. Jej łzy moczyły mój fioletowy polar. Nie przeszkadzało mi to.
-Liam jest świetnym chłopakiem i na pewno Cię zrozumie. Musisz tylko z nim szczerze porozmawiać
-A jak ja go zranię?
-Będziesz go ranić tym ,że tutaj jesteś nieszczęśliwa- oznajmiłam. Zapała cisza , nie to nie była niezręczna cisza , to była kojąca cisza. Jej serce biło jak szalone. Nie mogło się zatrzymać.
-Tak myślisz?
-Danielle ,ale jak on Cię kocha to poczeka- stwierdziłam i posłałam jej ciepły uśmiech , który odwzajemniła.
Zawsze zastanawiało mnie jak można rzucić wszystko i wyjechać. Dziewczyna , która ma wszystko ,a wyjeżdża ,bo jest lepsza propozycja. Może ona popełnia wielki błąd za ,który będzie słono płacić? To jej życie , ona o nim decyduje. Moim zadaniem jest ją tylko wspierać w tych trudnych chwilach. Warto?

***

Dziękuję za tak dużą liczbę komentarzy.. ; )) Mam nadzieje, że to się nie zmieni.. Powoli wchodzimy w jako taką akcję, więc liczę, że będzie wam się podobać...

No to ode mnie chyba tyle.. 

Jeszcze raz dziękuję.; **

Hoodie_


Teraz to mi się podoba dziewczyny , byle tak dalej ,a spełnicie moje marzenie i obietnicę złożoną Hoodie ; )
Pozdrawiam Edith ; )