Odcinek 5

Duszna sala, zapach kurzu i mocnych, cytrynowych perfum. Powrót do amfiteatru. Na środku stała pani Smith uśmiechając się do swoich myśli. Nie mogłam zaprzeczyć, że wyglądała na lekko obłąkaną. Weszłam dając o sobie znać jak zwykle głośnym trzaskiem drzwi, których nie umiałam opanować. 

-O Annabeth..!- wykrzyknęła profesorka na mój widok klaskając w ręce. Uśmiechnęłam się mało przekonująco i podeszłam bliżej. Dopiero teraz spostrzegłam stojącą w kącie Sali grupkę, którą już dobrze znałam. 

Wysoki, szpakowaty chłopak o orlim nosie i chudych rękach, ubrana w zieloną zwiewną sukienkę do kostek pulchna blondynka z mnóstwem koralików na szyi i szczupła brunetka, z krótkimi nogami, niebieskimi pasemkami we włosach i stylu a’la punk połączony z Emo. Mikey, Caroline i Francessca. Moja grupa artystycznego wsparcia. Już nie pierwszy raz z nimi współpracowałam. Jednak to ja byłam tutaj dowódcą, chociaż całkowicie brakowało mi cech przywódczych i nie specjalnie czułam się w tej roli. Wolałam pracować sama. Byłam w końcu artystką, a nie komandosem. Wydawałam, więc polecenia cicho i bez przekonania. Nie byłam Maddy, która doskonale sprawdzała się w tej roli i prowadziła zajęcia z własną grupą. 

Po dokładnych wskazówkach pani profesor podeszłam do wielkich drewnianych desek, na których miała się znaleźć scenografia. Wizja zaczęła mi się wkradać niczym lekkie podmuchy do głowy. Miało być tajemniczo, sennie, usypiająco. Tajemnicza noc spowita mgłą magii i niewiedzy. Romantyczna atmosfera przesycona pożądaniem i namiętnością, potęgująca się z chwilę na chwilę… 

Zaczynałam to czuć. Wchodziłam do swojego świata, kiedy drzwi Sali się otworzyły i weszło przynajmniej trzydzieści osób. 

- Co jest?!- krzyknęłam, niezdarnie upuszczając duży, malarski pędzel na ziemię. 

- Oj, czyżbym zapomniała? Niemożliwe..- mówiła sama do siebie panie Smith. Zacisnęłam dłonie. 

- Nie będzie ci przeszkadzać próba, Annabeth? Nie mamy czasu i nie możemy go tracić. Nasze gwiazdy są u nas tylko tydzień. Chcemy z tego wycisnąć jak z cytrynki. – zwróciła się do mnie. 

- Nie. – syknęłam przez zaciśnięta zęby. Ona chyba nie rozumiała tego co mówiła. Jak ja się czemuś poświęcałam to całą soba, więc mimo, że to tylko scenografia, chciałam by była idealna. Pani profesor chyba jednak nie zależało tak bardzo jak mi. 

Do Sali wpadło z tłumem całe 1D. 

- Ja pomogę Annabeth.!- zaoferował się Harry. Mimowolnie się skrzywiłam. Czy ten chłopak nigdy nie miał dość ? 

- Może lepiej nie. – zainterweniował Liam.- Harry rysuje jak ślepy murarz. 

- Ej!- żachnął się oburzony Harry splatając ręce na piersi. – Co jest trudnego w malowaniu jednym kolorem dużej deski. To jak malowanie płotu. 

Uderzyłam się ręką w twarz. Niby taki artysta, a nie rozumiał tak podstawowych rzeczy. 

- No nie do końca. – wtrąciłam. 

- No właśnie, Harry. Ty tu nie od tego jesteś. – powiedziała pani Smith. Cała grupa wpatrywała się w Harrego w oczekiwaniu. Chłopak przewrócił oczami. 

- Od czego dzisiaj zaczynamy?- zwrócił się do grupy, a ja odetchnęłam z ulgą.  Podniosłam z ziemi pędzel i przeniosłam się do swojego zamkniętego świata, którego drzwi co chwilę się uchylały, by przepuścić przez tą wąską szparę ukradkowe spojrzenia chłopaka z loczkami. 

- Oj ktoś tu chyba ma adoratora..- szepnęła do mnie Caroline stojąca po mojej lewej stronie malująca wielkie drzewo, a dokładnie konar. 

Pokręciłam przecząco, energicznie głową i przewróciłam oczami. Czy ludzie są naprawdę ślepi i widzą tak powierzchownie? Nikt nie zauważył fałszu w „adoracji”. Fałszu wynikającego z tak płytkiej wizji świata jak wygląd, czy fascynacja. Nikt nie zwracał najmniejszej uwagi na wartości duchowe takie jak zrozumienie, połączenie duchowe, akceptacja, którego w naszym przypadku nie było. Ale dlaczego ktokolwiek miałby na to zwracać uwagę? Przecież to tak ciężko dostrzec. Czy ja byłam osobą potrafiącą przejrzeć czyste zamiary? Sama nie potrafiłam tego określić. Brakowało mi doświadczenia. 

Uff wreszcie chwila przerwy. Moja półtora litrowa woda została wypita do połowy przeze mnie. Mały wycisk głosowy. Zabawa tonacjami , głośnością czy intonacją. Można sprawdzić na ile ma się wytrzymały głos i jakie możliwości są jego.  Ciekawe ile ma oktaw? Bardzo się takie zajęcia przydają , chociaż nigdy nie polubię zajęć z literatury. Dla mnie to mało interesujące. Błąka się mój wzrok po literach , zdaniach i marzy by jak najszybciej to skończyć. Nie zawsze są nudne wiersze , które umieją przykuć moją uwagę. Recytuj go poprawnie , to sztuka…

Postanowiłam pójść na próbę do spektaklu ,który jest tradycją tego wydziału. Zawsze na wiosnę studenci III roku. To było naprawdę wspaniałe wydarzenie , tak je wspominam jak było rok wcześniej. Czekałam aż sama w tym zagram , tylu aktorów na jednej scenie. Zawsze mi się marzyło grać w czasach wiktoriańskich. Zobaczymy co będzie w tym roku. Pchnęłam mosiężne drzwi. Stałam na skraju schodów przy widowni. Nie było widać nikogo prócz grupki studentów z malarstwa.  Zeszłam niżej. Moje ciemniejsze odbicie widziałam  oddali. Pomachałam do niej , zauważyłam mnie i uśmiechnęła się. Jak zwykle ubrudzona farbą , normalna rzecz. Lubiłam jej pomagać ,ale nie zawsze miałam na to czas. Byłam pod samą sceną. Zaparłam się rękoma i podciągnęłam. Po chwili już siedziałam obok siostry. Ucałowałam jej czoło.

-Pomóc?

- Jak chcesz- powiedziała obojętnie , normalne. Wzięłam z jej torby koszulę robiącą za jej fartuch. Zakasałam rękawy i zaczęłam malować drzewo. Delikatne ruchy pędzlami ,a tektura nabierała koloru nadanego przez farbę. Słyszałam nucenie siostry pod nosem. Wczuwała się , robi to co kocha. Może coś ją męczyło? Przysunęłam się bliżej.

-Jak to nic , widzę , nie zapominaj o tym- oznajmiłam. Ale domyślałam się o kogo chodzi. Mój instynkt na pewno mnie nie zawodzi. Pogłaskałam ją po ramieniu i puściłam perskie oko.

- Coś się dzieje?- wyszeptałam

-Nic

Dziewczyna się tym nie przejęła , pracowała dalej.

- A ty co dzisiaj taka cicha?- usłyszałam nagle głos siostry. Spojrzałam w jej stronę i uśmiechnęłam się.

- Za dużo krzyczenia przez gardło ,które się zdarło- zachrypłam i wyciągnęłam z torebki znów wodę. Pogrzebała chwilę w torbie i wyciągnęłam tabletki. Wrzuciłam jedną do ust i zaczęłam ssać. Po godzinie wyglądałam jak nowoczesne dzieło małego znanego artysty wystawiane na wernisaż. Siostra wyglądała nie lepiej , ja chociaż ubranie sobie uchroniłam. Ona wiecznie żyje w chmurach. Ma inny świat.

Okupowałam właśnie łazienkę obok garderób w amfiteatrze. Szorowałam ręce ,które mnie już piekły. Drobne odpryski na twarzy zmyłam. Szukałam jakiego detergentu , który by mi mógł pomóc ,ale na nic. Do moich oczu cisnęły się łzy.  Usiadłam na toalecie. Wzięłam kilka głębokich wdechów i chwilę odpoczęłam. Znów zaczęłam szorować ,a farba odpuszczała powoli. Kilka serii szorowań i odpoczynków , a moje ręce były normalnego koloru. Chociaż czerwień nie do końca naturalny odcień. Tony papieru i mydła poszło na to. 

Wyszłam z Sali wycierając ręce o swoje brudne, poplamione farbą spodnie. Chwyciłam w palce kosmyk włosów pokryty zieloną farbą i przyglądałam mu się nie zwracając uwagi na piętrzące się na mojej drodze przeszkody. Przez co w jednej chwili na coś wpadłam, 

- Tylko na to czekałem.- odezwał się Styles. Przewróciłam oczami i wyminęłam go. 

- Co ja źle robię?- zapytał rozkładając ręce. Odwróciłam się i spojrzałam w te jego piękne, jak głębia oceaniczna oczy. 

- Myślisz. – odpowiedziałam porzucając wszelki sarkazm. 

- Nie wydaje mi się. Zdaje ci się, ze nikt cię nie rozumie, a to nieprawda. Ja dokładnie wiem co myślisz. Wydaje ci się, że jesteś inna? Masz rację jesteś, ale to nie znaczy, że gorsza. Masz zaburzone poczucie własnej wartości. Z zewnątrz jesteś wredna, ale w środku ukrywa się całkowicie inna ty. Powiedz mi, ze się mylę. – powiedział. I trafił w dziesiątkę, co można było tłumaczyć jedynie przypadkiem, Każdy tak myślał, że w środku jestem inna. Ale oni nawet sobie po części nie zdawali sprawy jak inna. Myśleli, że normalna, że da się mną pokierować, kiedy nie potrafili nawet wyciągnąć mojego wnętrza na zewnątrz. Harry nie był inny niż reszta. A przynajmniej ja nie mogłam tak myśleć. 

- Mylisz się – odpowiedziałam. Harry się uśmiechnął i odwrócił głowę. 

- Kłamiesz. – powiedział. 

- Tak ci się zdaje? 

- A nie jest tak? – powiedział zbliżając się. Prawie stykaliśmy się nosami, gdy mu odpowiadałam patrząc w ocean. 

- Przecież dokładnie wiesz co myślę. – Harry obrócił lekko głowę i zaśmiał się, by po chwili znów patrzeć w moje oczy. 

- Wiem i jestem pewny, że kłamiesz. Nie rozumiem tylko dlaczego nie chcesz się ze mną umówić. 

- Nie musisz, ale zrozumienie jest mile widziane. – powiedziałam i zdając sobie wreszcie sprawę z naszej bliskości odskoczyłam gwałtownie chrząkając. 

- Do zobaczenia. – rzuciłam i jednocześnie przeklęłam w duchu słysząc odpowiedź Harrego. 

- Czyli jednak chcesz się ze mną zobaczyć.! 

Znów wywołał na mojej twarzy uśmiech. Zdawało mi się, że krótkie, inteligentne odpowiedzi Harrego i jego upartość coraz bardziej mi się podobała. A może zaczynała mi doskwierać samotność. Nie, na pewno nie. To nie w moim stylu. Może i byłam nastoletnią buntowniczką, która odrzucała wszystko nie podając racjonalnych argumentów, ale w tej sytuacji instynktownie miałam się bronić przed chociażby fascynacją, a co dopiero miłością. 

Mocny podmuch wiatru  szatra włosami na prawo i lewo. Ledwo co widziałam. Kierowałam się szybko do mojego volvo. Wyczułam dzisiejszy nastrój pogody. Asfalt jeszcze mokry od ulewy ,która w południe przeszła przez Londyn. Tanecznym krokiem omijałam kałuże. Trampki nie wytrzymały by tego.  Otwierałam drzwi od strony kierowcy. Poczułam czyjąś obecność. Odwróciłam się powoli. Twarz ,która sprawiła tyle bólu przez ten ostatni rok.

- Maddy porozmawiajmy

-Nie- zacisnęłam zęby

-Proszę…- wyszeptał i przejechał dłonią po moim ramieniu. Przełknęłam głośno ślinę , chłopak się nie bezpiecznie zbliżał do mnie.

- Ryan ! Mówiłam Ci ,że nic z tego nie będzie. Daj mi święty spokój. Cześć!- wykrzyczałam mu w twarz i wsiadłam do samochodu szybko. Zamknęłam się w nim i odpaliłam  samochód. Chciał się dostać ,ale odjechałam z piskiem opon. Moje serce waliło jak szalone , tak byłam wystraszona. Mój oddech był nie równy , zbierało mi się na płacz.

-Nie płacz głupia przez takiego idiotę- uderzyłam siebie w policzek. Od razu łzy odpłynęły. Spojrzałam na siebie w lusterku. Poprawiłam włosy i włączyłam muzykę. Może pomoże mi to zapomnieć szybko.

Muzyka. Mocne bity. Luźne spodnie dresowe , podkoszulek i na to luźniejsza. Powtarzałam kroki z grupą z poprzednich zajęć by dodać nowe.

-Pamiętajcie luźno na ugiętych nogach ten ostatni ruch- przypomniałam odwracając się do nich przodem i pokazują krok. Oni powtarzali po mnie bym mogła zobaczyć komu nie wychodzi. Wyszło im prawie idealnie , więc z radości klasnęłam w dłonie. Poprawiłam zjeżdżające spodnie. Znów byłam przodem do lustra. Wyłączyłam muzykę. Musiałam im krok pokazać na sucho.

-Do przodu krok , bioderka w bok , bioderka w bok…- mówiłam pokazując w wolnym tempie jak ma to wyglądać. Szybko załapali krok , więc dodałam kolejne. Od nowa ćwiczyliśmy układ z muzyką. Ja przez pierwsze pięć razy tańczyłam razem z nimi ,ale coś przerwało mi szósty raz. Klaskanie ,które rozniosło się po Sali. Rozejrzałam się po pomieszczeniu i przy drzwiach zobaczyłam Liama. Zdziwiło mnie to. Uśmiechnęłam się do niego.

-Przerwa!- krzyknęłam. Wzięłam wodę i podbiegłam do chłopaka. Trzymał mały bukiecik kwiatków w dłoni. Stanęłam przed nim , napiłam się wody by móc się odezwać chociaż.

-Co ty tu robisz?

-Szukam Danielle , chciałem zrobić jej niespodziankę – odpowiedział spoglądając na mnie jak ocieram pot z czoła koszulką odsłaniając kawałeczek brzuszka. Oczy się mu zaświeciły.

-Danielle skończyła jakieś półgodziny temu i pojechała na próbę do Jessie J- powiedziałam z grymasem na ustach wiedząc ,że nie trafił w porę z odwiedzinami. Pokręciłam głową. Czułam kropelki potu spływające po moim karku.

-Ech , szkoda. Znając ją nie wiadomo , czy dzisiaj ją gdzieś złapię- podrapał się po głowie czując się chyba niezręcznie w sumie. Chwilę pomiętosił w dłoniach bukiecik

-Proszę to dla Ciebie

-Ale Liam ja tego nie mogę przyjąć- splotłam ręce na piersiach. Strasznie się wzbraniałam przed tym „prezentem”.

-Oj tak ładnie tańczysz , ktoś to musi Ci wynagrodzić- posłał mi uroczy uśmiech aż mi serce zmiękło.

-Oj no dobra. Dziękuję- przytuliłam chłopaka i musnęłam jego idealnie ogolony policzek. Szatyn tak ślicznie pachniał. Oderwaliśmy się od siebie. Usłyszeliśmy gwizdy. Oby dwoje zrobiliśmy się czerwoni. Przejęłam od kiego bukiecik. Po chwili przypomniałam sobie o Danielle i jej wyjeździe.

-Może kiedyś się gdzieś tak umówimy , na kawę?- usłyszałam propozycję z jego ust ,a moje serce podeszło do gardła. Spuściłam wzrok. Chyba będzie mu to potrzebne. Przełknęłam zalegającą z nadmiarze ślinę. Napiłam się znów wody.

-Można kiedyś- odpowiedziałam chłopakowi , mrugnęłam do niego zabawnie. Jego wzrok błądził po mnie , przechodziły mnie serie delikatnych mrowień przez kark. Podsunęłam sobie kwiatki pod nos i wciągałam zapach, piękny zapach. Uśmiechnęłam się słodko. Spojrzałam na chłopaka. Przejechał mi dłonią po policzku. Przewinęło mi się pełno myśli przez głowę.

-Ładnie pachną- podsunęłam chłopakowi pod nos bukiecik.

-Racja- przytaknął , zaczęło robić się trochę niezręcznie. Zaczęłam nerwowo się bawić kwiatami.

-Muszę wrócić na trening , to do zobaczenia jutro na uniwersytecie

-Tak , pracuj ,bo warto. Cześć- zamiast ucałować mój policzek złożył delikatny pocałunek na moich usta. Szybko się oderwałam. Nogi mi zmiękły ,ale ja nie mogę , własnej przyjaciółce takich rzeczy robić.

-Nie rób tego więcej- wyszeptałam przez zęby , obróciłam się na pięcie i poszłam w stronę grupy. Przyglądali się zaskoczeni. Odłożyłam to co trzymałam w dłoniach. Poprawiłam się. Stanęłam przed lustrem.

-Zaczynamy od nowa- włączyłam muzykę , czułam jego obecność. Próbowałam ignorować to. Chyba nie umiałam.

Aut.

Troszkę późno dodałyśmy ,ale sami rozumienie , koniec roku szkolnego. Myślałam ,że będzie troszkę więcej komentarzy. Jeśli podoba się wam nasz blog reklamujcie go. Pozdrawiam ; )

Edith




Jak to się mówi za wcześnie was pochwaliłyśmy.. Obiecuje więcej tego nie robić, bo ubogo, ubogo..;c No, ale cóż, mam nadzieje, że z każdym kolejnym odcinkiem będzie więcej waszych opinii;)
Dołączam się do przeprosin Edith, koniec roku, mnóstwo zajęć dodatkowych.. Na szczęście za dwa tygodnie wakacje, więc.. Wiecie.; ))
Zapraszam do czytania, mam nadzieje, że się spodoba. Wszystkim, którzy ostatni rozdział skomentowali serdecznie dziękuję.! ; *
Pozdrawiam.!
Hoodie_